ขนบธรรมเนียม ประเพณี วัฒนธรรม อารยธรรม >>

ผ้ากันเปื้อน ไม่ใช่ของโชว์ ต้องหยิบใช้ทันที

ในภัตตาคารมีผ้ากันเปื้อนที่พับเอาไว้อย่างวิจิตรสวยงามตั้งไว้บนโต๊ะ แต่เมื่อกางออกก็เป็นเพียงผ้าสีเรียบ ๆ ผืนหนึ่ง พลอยทำให้รู้สึกว่าไม่อยากจะทำให้มันสกปรก แต่ในความเป็นจริง ผ้ากันเปื้อนเป็นสิ่งจำเป็นอย่างหนึ่ง ต้องใช้อย่างถูกต้องในโอกาสที่ควรใช้

หยิบผ้ากันเปื้อนวางบนตัก เหนือเข่าเล็กน้อย พับผ้ากันเปื้อนลงครึ่งหนึ่ง หันด้านปลายออกด้านนอกวางไว้เหนือเข่า การผูกไว้ที่คอบ้าง ที่อกบ้าง เป็นวิธีสำหรับเด็กเล็กเท่านั้น ใช้ขอบของผ้ากันเปื้อนเช็ดริมฝีปาก หรือปลายนิ้ว

ประโยชน์ของผ้ากันเปื้อนคือการใช้แบบนี้ ถึงแม้ว่าจะเรียกว่าเช็ด แต่ ในความจริงก็เพียงแต่ใช้แตะเบา ๆ เท่านั้น นอกจากวิธีนี้แล้วถือว่าเป็นการใช้ที่ไม่ถูกต้อง เมื่อทานเสร็จ วางผ้ากันเปื้อนไว้บนโต๊ะ

เมื่อลุกออกจากเก้าอี้ หลังรับประทานอาหารเสร็จแล้ว วางผ้ากันเปื้อนกองไว้บนโต๊ะด้านซ้ายมือ เพื่อแสดงว่าใช้เสร็จแล้ว ไม่ต้องพับให้เรียบร้อย

เรื่องน่ารู้เกี่ยวกับผ้ากันเปื้อน

ผ้ากันเปื้อนมีหน้าที่บางอย่างตรงกับผ้าเย็น ผ้าเช็ดหน้า หรือกระดาษเช็ดปาก แต่เพราะฉะนั้นจึงทำหน้าที่แทนสิ่งเหล่านั้นได้ทั้งหมด ความคิดนี้ไม่ถูกต้อง ผ้ากันเปื้อนมีข้อจำกัดในการใช้ และข้อห้ามในการใช้ซึ่งมีลักษณะเฉพาะตัวอีกด้วย การเลือกใช้วิธีใด วิธีหนึ่งตามใจตัวเอง จะทำให้คนรอบข้างขมวดคิ้วใส่เราได้

ประโยชน์อันดับแรก คือ เช็ดความสกปรกออกจากริมฝีปาก และปลายนิ้ว เมื่อรู้ถึงจุดประสงค์นี้แล้ว คงพอจะรู้แล้วว่า ดังนั้น ไม่ควรใช้ทำอะไรบ้าง

เมื่อนั่งลง รีบวางผ้ากันเปื้อนไว้บนตัก แต่หากมีผู้ใหญ่หรือเจ้านายอยู่ด้วย ต้องรอให้เจ้านาย หรือผู้ใหญ่หยิบเสียก่อน

รอยลิปสติก หรือรอยปากที่อยู่บริเวณถ้วยกาแฟ หรือแก้วน้ำ ใช้ผ้ากันเปื้อนค่อย ๆ เช็ดเงียบ ๆ (เพื่อไม่ให้สกปรก ควรใช้ผ้ากันเปื้อนแตะที่ริมฝีปากก่อนดื่ม) ห้ามใช้ผ้ากันเปื้อน เช็ดหน้าหรือคอ หรือแว่นตาเด็ดขาด มิฉะนั้นจะเช็ดริมฝีปากไม่ได้

รอยเปื้อนบนโต๊ะ ควรบอกพนักงานบริการ ให้เป็นคนเช็ด ไม่ควรใช้ผ้ากันเปื้อนของเรา เพราะว่า ผ้ากันเปื้อนไม่ใช่ผ้าสำหรับเช็ดโต๊ะ การใช้ผ้าเช็ดหน้า หรือกระดาษทิชชู่เช็ดริมฝีปากหรือนิ้ว บ่งบอกว่าใช้ผ้ากันเปื้อนไม่เป็น

ในขณะที่กำลังทานอาหารอยู่ หากต้องลุกออกไปจากที่นั่ง ให้วางผ้ากันเปื้อนไว้ข้างโต๊ะ หรือวางไว้บนเก้าอี้ของเรา

หน้าถัดไป >>>