ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
บทกวี
ฝ่าเท้าเย้ยพิภพ
ปรัชญาเถื่อน โดย :: สารถี แห่งลุ่มแม่น้ำเพชร
เพียงฝัน
ขอเพียงแต่แค่ได้ฝัน
แม้ดวงจันทร์จะอยู่ไกล
สองมือยังคว้าไขว่
มาจูบได้ไม่ยากเย็น
กับเธอผู้อยู่ใกล้
มิได้ไกลเกินแลเห็น
หากรักจักลำเค็ญ
อย่าผลัดเป็นชาติหน้าเลย
ทุกครั้งที่ฉันหลับ
ฉันหลับเพื่อที่จะตื่นขึ้นอีกครั้ง
ในโลกแห่งความฝัน
ฝันที่มีเรา.
» คำนำ
» โซ่ตรวนแห่งความเชื่อ
» โคตรปรัชญา
» คนตื่นตูม
» ฝ่าเท้าเย้ยพิภพ
» เสรีภาพ
» ตามรอยศาสดา
» ควายเนื้อ
» อภิมหานามธรรม
» ทาสแท้
» มรณกรรมอมตะ
» นัดสำคัญ
» สุนทรพจน์สะท้านโลกันต์
» ศาลาโกหก
» วัตถุอัปมงคล
» สัตว์มนุษย์
» คอมมิวนิสต์
» จนป่านนี้
» ปรัชญาศาสตร์
» ขาประจำ
» ทารุณกรรมของแม่
» โลกาพิเรน
» มอญร้องไห้
» สภามหาโจร
» ตอไม้ที่ตายแล้ว
» เบี้ยข้างกระดาน
» สุดทางตัน
» แด่...เกียรติภูมิที่สูญสิ้น
» มนุษย์
» เมืองมหาภัย
» ศาสนจักร
» มรดกล้านปี
» ปรารถนา
» เพียงฝัน
» สารถีแถลงการณ์
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."