ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
บทกวี
ฝ่าเท้าเย้ยพิภพ
ปรัชญาเถื่อน โดย :: สารถี แห่งลุ่มแม่น้ำเพชร
มนุษย์
มนุษย์...สัตว์บกสองเท้า
สัตว์ประเสริฐ...เลี้ยงลูกด้วยนม
มนุษย์...สัตว์เลือดอุ่น
ออกลูกเป็นตัว...มีวิวัฒนาการ
...ใส่เครื่องนุ่งห่ม
มนุษย์...สัตว์สังคมชั้นสูง
สื่อสารด้วยภาษา...ขันถ่ายของเสีย
...ร่วมเพศในที่ลับ.
» คำนำ
» โซ่ตรวนแห่งความเชื่อ
» โคตรปรัชญา
» คนตื่นตูม
» ฝ่าเท้าเย้ยพิภพ
» เสรีภาพ
» ตามรอยศาสดา
» ควายเนื้อ
» อภิมหานามธรรม
» ทาสแท้
» มรณกรรมอมตะ
» นัดสำคัญ
» สุนทรพจน์สะท้านโลกันต์
» ศาลาโกหก
» วัตถุอัปมงคล
» สัตว์มนุษย์
» คอมมิวนิสต์
» จนป่านนี้
» ปรัชญาศาสตร์
» ขาประจำ
» ทารุณกรรมของแม่
» โลกาพิเรน
» มอญร้องไห้
» สภามหาโจร
» ตอไม้ที่ตายแล้ว
» เบี้ยข้างกระดาน
» สุดทางตัน
» แด่...เกียรติภูมิที่สูญสิ้น
» มนุษย์
» เมืองมหาภัย
» ศาสนจักร
» มรดกล้านปี
» ปรารถนา
» เพียงฝัน
» สารถีแถลงการณ์
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."