ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>

บทกวี

ฝ่าเท้าเย้ยพิภพ

ปรัชญาเถื่อน โดย :: สารถี แห่งลุ่มแม่น้ำเพชร

ตอไม้ที่ตายแล้ว

ตอไม้ที่ตายแล้ว

เขาตายเพราะรักป่า
เลือดแดงทาใบไม้เขียว
เขาตายอย่างโดดเดี่ยว
ด้วยเล็บเขี้ยวคนจัญไร

วีรบุรุษจอมอนุรักษ์
โลกประจักษ์เมื่อสิ้นใจ
โลงศพสี่เหลี่ยมหนึ่งใบ
ใช่...หรือไม่ไม้ในดง


« ย้อนกลับ | หน้าถัดไป »

» คำนำ
» โซ่ตรวนแห่งความเชื่อ
» โคตรปรัชญา
» คนตื่นตูม
» ฝ่าเท้าเย้ยพิภพ
» เสรีภาพ
» ตามรอยศาสดา
» ควายเนื้อ
» อภิมหานามธรรม
» ทาสแท้
» มรณกรรมอมตะ
» นัดสำคัญ
» สุนทรพจน์สะท้านโลกันต์
» ศาลาโกหก
» วัตถุอัปมงคล
» สัตว์มนุษย์
» คอมมิวนิสต์
» จนป่านนี้
» ปรัชญาศาสตร์
» ขาประจำ
» ทารุณกรรมของแม่
» โลกาพิเรน
» มอญร้องไห้
» สภามหาโจร
» ตอไม้ที่ตายแล้ว
» เบี้ยข้างกระดาน
» สุดทางตัน
» แด่...เกียรติภูมิที่สูญสิ้น
» มนุษย์
» เมืองมหาภัย
» ศาสนจักร
» มรดกล้านปี
» ปรารถนา
» เพียงฝัน
» สารถีแถลงการณ์


เกี่ยวกับผู้เขียน »

แชร์ไปที่ไหนดี แชร์ให้เพื่อนสิ แชร์ให้เพื่อนได้ แชร์ให้เพื่อนเลย

"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."