ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>

บทกวี

ฝ่าเท้าเย้ยพิภพ

ปรัชญาเถื่อน โดย :: สารถี แห่งลุ่มแม่น้ำเพชร

โลกาพิเรน

โลกาพิเรน

เมื่อศักยภาพของการสื่อสารที่ไร้พรมแดน
เชื่อมต่อทุกซีกโลกเข้าด้วยกัน
สังคมระบบเก่าถูกรื้นถอน
พื้นฐานโครงสร้างใหม่ถูกกำหนด
เข้าสู่ยุคที่เงินต้องเข้าคิวกดปุ่มข้างถนน
ยุคสิทธิบัตร....
ยุดที่คนพื้นเมืองต้องอยู่อย่างทาสรับใช้
ด้วยค่าแรงขั้นต่ำที่สูงชนเพดาน
...กับการบริโภคแบบผ่อนส่ง
....ที่ไร้ขีดจำกัด.


« ย้อนกลับ | หน้าถัดไป »

» คำนำ
» โซ่ตรวนแห่งความเชื่อ
» โคตรปรัชญา
» คนตื่นตูม
» ฝ่าเท้าเย้ยพิภพ
» เสรีภาพ
» ตามรอยศาสดา
» ควายเนื้อ
» อภิมหานามธรรม
» ทาสแท้
» มรณกรรมอมตะ
» นัดสำคัญ
» สุนทรพจน์สะท้านโลกันต์
» ศาลาโกหก
» วัตถุอัปมงคล
» สัตว์มนุษย์
» คอมมิวนิสต์
» จนป่านนี้
» ปรัชญาศาสตร์
» ขาประจำ
» ทารุณกรรมของแม่
» โลกาพิเรน
» มอญร้องไห้
» สภามหาโจร
» ตอไม้ที่ตายแล้ว
» เบี้ยข้างกระดาน
» สุดทางตัน
» แด่...เกียรติภูมิที่สูญสิ้น
» มนุษย์
» เมืองมหาภัย
» ศาสนจักร
» มรดกล้านปี
» ปรารถนา
» เพียงฝัน
» สารถีแถลงการณ์


เกี่ยวกับผู้เขียน »

แชร์ไปที่ไหนดี แชร์ให้เพื่อนสิ แชร์ให้เพื่อนได้ แชร์ให้เพื่อนเลย

"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."