จอมยุทธ แห่งบ้านจอมยุทธ.
ภูจอมยุทธ.ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
ข้อเขียน-บทความ
ตีหัวเข้าบ้าน
ตะคอกโลก ตีหัวหมา
โดย : จอมยุทธ แห่งบ้านจอมยุทธ
อ่านหน้า » คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29
ที่เท่าแมวดิ้นตาย ทางภาคใต้ตอนล่างถึงกับต้องฆ่าต้องแกงกัน เห็นชีวิตคนเป็นผักเป็นปลา ที่น่าสลดใจคือคนไทยหันหน้ามาฆ่ากันเองอีกแล้ว ความแตกแยก อุดมการณ์ที่ต่างกัน รู้เท่าไม่ถึงการณ์ หรือจะด้วยอะไรก็ตามที มันสมควรแล้วหรือที่ต้องมาสละแลกกันถึงชีวิตเช่นนี้ อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้าสะเทือนใจไปด้วย นั่นเพราะเพียงแค่คำว่า "คนไทย" คนพวกนั้นเป็นคนไทยแท้เชียว ไม่ว่าผู้ฆ่าหรือผู้ถูกฆ่า
คิดตื้นๆหน่อย แบบไม่อยากมีเรื่อง แบ่งแยกดินแดนไปเสีย ถ้าเป็นความต้องการของคนที่อยู่ในพื้นที่ส่วนใหญ่ ให้พวกเขาได้ปกครองกันเอง ในแบบที่เขาต้องการ หรือไม่ก็เผากันฆ่ากันต่อไปอีกชั่วลูกชั่วหลาน หรือไม่ก็เอาใจใส่ดูแลพวกเขาให้มากขึ้น หันมามองภาคใต้ พัฒนาภาคใต้ ปลูกฝังเยาวชนให้รักชาติ รักแผ่นดิน ให้การศึกษา เพราะแท้จริงแล้วประชาชนก็ต้องการแค่ความสงบสุข อยู่ดีกินดี มีคุณภาพชีวิตที่ดี มีสิทธิเสรีภาพที่จะเลือกดำเนินชีวิตอยู่บนผืนแผ่นดินเกิด และสืบทอดชีวิตในแบบฉบับของตน
ประเทศไทยเป็นหนึ่งเดียวจะแบ่งแยกมิได้
นั่นคือสิ่งที่ตราไว้ในรัฐธรรมนูญบรรทัดแรกๆ แล้วจะยังไง
เกิดมาจำความได้ภาคใต้ก็เป็นอยู่อย่างนี้ มันนานแค่ไหนแล้ว
จะต้องตายกันอีกสักเท่าไร ตกลงมันผลประโยชน์ของใคร ก็แล้วไหนเล่าที่บอกว่า
"ประชาชนเป็นใหญ่ในแผ่นดิน"
มันไม่ใช่แค่มีสิทธิ์เลือกตั้งแค่นั้นหรอกจะบอกให้....
ข้าวของเสียหายนั่นมันไม่ใช่การสูญเสีย ไม่ใช่เลย....
ชีวิตที่ควรจะได้ดำเนินไปตามแนวทาง และสภาพความน่าจะเป็น
ผู้คนหลังสงครามต่างหากเล่า ที่คือการสูญเสียที่แท้จริง สงครามคือความบ้า
และบ้าบอที่สุด
เท่าที่มนุษย์เคยกระทำมาในตลอดประวิติศาสตร์ของความเป็นมนุษย์...
เกาหลีเหนือจะเป็นจุดหมายปลายทางสุดท้ายของปีศาจสงครามหรือไม่ ไม่มีใครเดาได้ และถ้าไม่ใช่เล่า... ใครจะเป็นรายต่อไป จะมีบ้างไหมสันติภาพที่ให้กันแบบเปล่าๆ ให้แบบสมเพชเวทนากันแบบสุดๆเลยก็ยังได้ สันติภาพแบบที่ไม่ต้องแลกมาด้วยเลือดเนื้อและชีวิตคนเป็นๆ... มีบ้างมั๊ยไอ้สันติภาพแบบนั้น...
ไม่มีชีวิตใครที่เพรียบพร้อมไปเสียทุกอย่าง เราทุกคนล้วนมีสิ่งซึ่งขาดหาย และเฝ้าค้นหามัน อาจเป็นใครสักคน หรืออะไรสักอย่าง หรือมากกว่านั้น... และโดยที่เราอาจจะไม่มีโอกาสพบกับมันเลย ตราบชั่วชีวิต ชาติหนึ่ง...
จอมยุทธ : พฤษภาคม 2547
