ศิลปะ หัตถกรรม สถาปัตยกรรม ประติมากรรม สันทนาการ >>

ศิลปะเครื่องประดับสมัยเรอนาซองค์ (Renaissance)

หลังจากที่เครื่องประดับในช่วงยุคกลางมีลักษณะการออกแบบตามความเชื่อและศรัทธาเป็นอันมากนี้ ได้รับการตื่นตัวอีกครั้งในช่วงสมัยคริสต์ศตวรรษที่ 16 ในช่วงต้นของศิลปะแบบเรอนาซองค์มีการค้าขายเครื่องประดับกันอย่างคับคั่ง ประเทศยุโรปที่มีบทบาทต่อรูปแบบนี้ คือ ประเทศอิตาลี โดยแบ่งออกเป็นช่วงสมัยคือ

สมัยโรมมีอิทธิพลต่อการสร้างสรรค์ผลงาน ซึ่งเป็นช่วงต้นที่สมัยเรอนาซองค์พยายามให้แตกต่างจากความเชื่อทางศาสนา หรือหลีกเลี่ยงการสร้างสรรค์ผลงานที่มาจากศาสนา จึงนำศิลปะของโรมมาเป็นแรงบันดาลในมาสร้างสรรค์ผลงานให้เกิดความงามของศิลปะและเครื่องประดับอีกครั้งหนึ่ง เรียกสมัยนี้ว่า ยุคคลาสสิค

ต่อมาเข้าสู่สมัยที่คำนึงถึงความเป็นมนุษย์มากขึ้น โดยการนำศิลปะของกรุงเอเธนส์กลับมาสร้างสรรค์ใหม่อีกครั้งหนึ่ง หลังจากนั้นได้ก้าวเข้าสู่ความคิดใหม่ๆ ของมนุษย์มากขึ้น จึงเป็นช่วงที่มีการศึกษาค้นหาแร่ธาตุธรรมชาติจากเหล่าศาสตราจารย์ทางด้านภูมิศาสตร์หลายท่าน ทำให้เครื่องประดับรูปแบบเรอนาซองค์สามารถผลิตได้อย่างสง่างาม ประกอบทั้งนักออกแบบเครื่องประดับในยุคนี้เป็นบุคคลที่ผสมผสานระหว่างช่างทอง จิตรกร และประติมากร ทำให้ความลึกซึ้งและความงดงามในการออกแบบเครื่องประดับมีสูง

การออกแบบเครื่องประดับในสมัยเรอนาซองค์ เรียกยุคนี้อีกอย่างหนึ่งได้ว่า สมัยแห่งธรรมชาติ เนื่องจากนำความคลาสิคของนิยายโบราณมามีอิทธิพลในการออกแบบเครื่องประดับโดยนำรูปแบบของธรรมชาติมาเป็นการสื่อ แสดงถึงความมั่งคั่งและความสวยงามที่หรูหรา จึงได้มีการค้นหากรรมวิธี ทั้งรูปแบบทางธรรมชาติและเทคโนโลยีเพื่อตอบสนองการออกแบบ จึงได้มีการศึกษาเจียระไนอัญมณีแบบใหม่ ซึ่งแต่เดิมมีแต่การเจียระไนอัญมณีแบบเบี้ยหลังเต่า จึงได้ปรากฏเจียระไนเพชรแบบ table-cuts หรือการเจียระไนแบบเหลี่ยม ซึ่งให้แสงแวววาวได้มากกว่าเดิม จัดเป็นการพัฒนาทางด้านการออกแบบเครื่องประดับอย่างหนึ่ง นอกจากนี้มีการนำหินขนาดใหญ่มาประกอบบนเครื่องประดับด้วยเช่นกัน ซึ่งนิยมนำมาทำเป็นจี้ห้อยคอเป็นส่วนมากยังคงแสดงถึงความมั่งคั่งอีกเช่นกัน