ความรู้ทั่วไป สารนิเทศ การศึกษา คอมพิวเตอร์ >>

เกร็ดความรู้ จากสารานุกรมไทย

ปากกา

เป็นอุปกรณ์ที่ใช้ประกอบกับหมึก เพื่อใช้ขีดเขียน ใช้กันมาแต่โบราณกาล แต่ในสมัยแรก ๆ มิได้ใช้ใน้ำหมึก ตัวปากกาทำด้วยเหล็ก สำหรับใช้ขีดเขียน บนแผ่นศิลา แต่ถ้าบนแผ่นดินเหนียว หรือบนแผ่นขี้ผึ้ง ตัวปากกาทำด้วยโลหะ ปลายข้างหนึ่งแหลมสำหรับขีดเขียน อีกปลายหนึ่งมีลักษณะแบน สำหรับใช้ลบรอย และใช้ทำให้ผิวของแผ่นดินเหนียว หรือแผ่นขี้ผึ้งเรียบราบ ต่อมาใช้ต้นกก นำมาปาดปลายให้มีลักษณะคล้ายปากนก และจุ่มน้ำหมึกเพื่อขีดเขียน ดังที่ได้พบในอียิปต์ อาร์เมเนีย ในสมัยนั้น เมืองไคโร และเมืองอะเล็กซานเดรีย เป็นแหล่งสำคัญในการผลิตปากกาชนิดนี้ออกจำหน่าย โดยใช้ต้นกกแถบอ่าวเปอร์เซียมาหมกใต้กองมูลสัตว์เป็นเวลาหลาย ๆ เดือน จนต้นกกมีสีดำ และผิวแข็ง จึงนำมาปาดปลาย และส่งจำหน่าย ปากกาชนิดนี้ใช้จุ้มหมึก และขีดเขียนบนกระดาษปาปิรัส

ต่อมาเมื่อชาวจีนสามารถทำกระดาษสำหรับใช้เขียนหนังสือและส่งออกจำหน่ายไปได้ถึงทวีปยุโรป ปรากฎว่าปากกาที่ทำด้วยต้นกกไม่เหมาะสม ที่จะใช้เขียนบนกระดาษดังกล่าว จึงได้เปลี่ยนมาใช้ก้านขนห่านแทน โดยนำก้านขนห่านมาหมกทรายร้อน ๆ จนก้านขนห่านแห้งสนิท แล้วนำไปจุ่มลงในสารละลายของสารส้ม หรือสารละลายของกรดไนตริก แล้วนำไปปาดปลายใช้เป็นปากกาได้ น้ำหมึกส่วนใหญ่ทำจากเขม่าผสมน้ำและกาว

ในปี พ.ศ.2346 ได้เริ่มมีปากกาทำด้วยโลหะออกจำหน่ายเป็นครั้งแรกในประเทศอังกฤษ ตัวปากกาเสียบติดกับด้ามไม้ ในระยะแรกมีราคาแพงมาก เพราะทำด้วยมือ ต่อมาในปี พ.ศ.2373 จึงทำด้วยเครื่องจักร

ในปี พ.ศ.2427 ได้มีผู้ประดิษฐ์ปากกาชนิดใหม่ขึ้นเป็นครั้งแรก คือเป็นปากกาชนิดที่มีหลอดสำหรับบรรจุหมึกได้ในตัว เรียกปากกาหมึกซึม ในปี พ.ศ.2431 ได้มีผู้จดทะเบียนสิทธิบัตรแนวความคิดในการประดิษฐ์ปากกาชนิดใหม่โดยใช้ลูกกลมเล็ก ๆ ซึ่งหมุนได้รอบตัวเป็นปลายปากกา เป็นต้นกำเนิดของปากกาลูกลื่น ซึ่งได้มีการประดิษฐ์ขึ้นครั้งแรกในอเมริกาใต้ ในปี พ.ศ.2486

>>> กลับหน้าหลัก สารานุกรมไทย >>>