โคลงกลอนสอนใจ

"สุนทรภู่"

การนินทากาเลเหมือนเทน้ำ
ไม่ชอกช้ำเหมือนเอามีดไปกรีดหิน
แม้องค์ปฎิมายังราคิน
มนุษย์เดินดินหรือจะสิ้นคนนินทาฯ.

"สุนทรภู่"

อันว่าความกรุณาปราณี
จะมีใครบังคับก็หาไม่
หลังมาเองเหมือนสายฝนอันชื่นใจ
จากฟากฟ้าสุราลัยสู่แดนดินฯ.

"เวนิสวานิช"

เมื่อยามรักน้ำผักก็ว่าหวาน
ครั้นเนิ่นนานน้ำอ้อนก็กร่อยขม
เหมือนคำพาลหวานนักมักเป็นลม
แต่เขาชมกันว่าดีนี่กระไร
บรเพ็ดนั้นเป็นยารักษาโรค
แต่ความโลภเขาว่าขมหาชมไม่
เหมือนคนซื่อพูดจาประสาใจ
ไม่มีใครชมปากมิอยากยินฯ.

"นิราศทวาราวดี"

แม้นเราริษยากันและกัน
ไม่ช้าพลันก็จะพากันฉิบหาย
ระวังการยุยงส่งร้าย
นั่นแหละเครื่องทำลายสามัคคีฯ.

"พระร่วง"

พฤษภกาสร
อีกกุญชรอันปลดปลง
โททนต์เสน่งคง
สำคัญหมายในกายมี
นรชาติที่วางวาย
มลายสิ้นทั้งอินทรีย์
สถิตย์ทั่วแต่ชั่วดี
ประดับไว้ในโลกาฯ.

"กฤษณาสอนน้อง"

ประวัติวีรบุรุษไซร้
เตือนใจ เรามา
ว่าอาจจะยังชนม์
เลิศได้
และยามจะบรรลัย
ทิ้งซึ่ง
รอยบาปเหยียบแน่นไว้
แทบพื้นทรายสมัยฯ.

"ดุสิตสมิต"

นามนั้นสำคัญไฉน
ที่เราเรียกว่ากุหลาบนั้น
แม้เรียกว่าอย่างอื่น
ก็หอมรื่นอยู่เหมือนกัน.

"โรมิโอและจูเลียต"

ไม่คิดสอยมัวคอยดอกไม้ร่วง
คงชวดดวงบุปผชาติสะอาดหอม
ดูแต่ภุมรินเที่ยวบินดอม
จึงได้ออมอบกลิ่นสุมาลีฯ.

"ท้าวแสนปม"

ปากเป็นเอกเลขเป็นโทโบราณว่า
หนังสือตรีมีปัญญาไม่เสียหลาย
ถึงรู้มากไม่มีปากลำบากตาย
มีอุบายพูดไม่เป็นเห็นป่วยการ
ถึงเป็นครูรู้วิชาปัญญามาก
ไม่รู้จักใช้ปากให้จัดจ้าน
แต่เต่าฝังนั่งซื่อฮื้อรำคราญ
วิชาชาญมากเปล่าไม่เข้าทีฯ.

"วิวาหพระสมุทร"

เมื่อแก่เฒ่าหมายเจ้าเฝ้ารับใช้
เมื่อยามไข้หมายเจ้าเฝ้ารักษา
เมื่อยามถึงวันตายวายชีวา
หวังลูกช่วยปิดตาเมื่อสิ้นใจฯ.

"วิวาหพระสมุทร"

ถึงแม้นายเพชฌฆาตฉกาจร้าย
เห็นคนตายจนชินฉะนั้นไซร้
ยามขวานเงื้อเหนือคอนักโทษไว้
ก็ยังขออภัยก่อนฟาดฟันฯ.

"ตามใจท่าน"