โคลงกลอนสอนใจ

"ดุสิตสมิต"

มีกายกำเนิดแล้ว
คงดับ
สูงต่ำไพร่ผู้ดี
ไป่ปลอด
ถึงหากว่าทรัพย์มี
มวลมาก
ก็มิอาจรอดพ้น
จากเงื้อมมฤตยูฯ.

"ดุสิตสมิต"

โชคชะตาเป็นอะไรฉันไม่รู้
มันแอบอยู่แห่งหนตำบลใด
ทั้งหน้าตารูปร่างเป็นอย่างไร
ฉันยังไม่เคยพบสบสักที.

"ไทย"

อันนักปราชญ์ราชครูเหมือนคูหา
เป็นที่อาศัยสกุลประยูรหงส์
จงสิงสู่อยู่ในห้องทองประจง
กว่าจะทรงปีกกล้าถาทะยาน
ขึ้นร่อนเร่เวหนให้คนเห็น
ว่าชาติเช่นหงสาศักดาหาญฯ.

"สุนทรภู่"

เสือพีเพราะป่าปก
และป่ารกเพราะเสือยัง
ดินเย็นเพราะหญ้าบัง
และหญ้ายังเพราะดินดีฯ.

"หนามยอกเอาหนามบ่ง"

เมื่ออัคคีไหม้เรือน
แห่งเพื่อนบ้านนั้นไซร้
เรือนสูเองก็ใกล้
เหตุร้ายปานกันฯ.

"ดุสิตสมิต"

น้ำฟ้าหนาวร้าวอกฟกไม่เหมือน
ขึ้งแค้นเพื่อนลืมคุณทุกสิ่งสรรพ์
ถึงฟ้าทำน้ำแข็งแกร่งฉะนั้น
ไม่เย็นทันเทียมเพื่อนเลือนลืมมิตร.

"ตามใจท่าน"

ถึงกลางวันสุริยันแจ่มประจักษ์
ไม่เห็นหน้านงลักษณ์ยิ่งมืดใหญ๋
ถึงราตรีมีจันทร์อำไพ
ไม่เห็นโฉมประโลมใจก็มืดมนต์

"วิวาหพระสมุทร"

โอ้วันใดมิได้ประสบพักตร์
ราวหัวอกจะหักเสียให้ได้
หวามอุราน้ำตาก็ตกใน
กลายเป็นไฟเผาร้อนรอนชีวีฯ.

"พญาราชวังสัน"

ความรักเหมือนโรคา
บันดาลตาให้มืดมนต์
ไม่ยินและไม่ยล
อุปสรรคใดๆ
ความรักเหมือนโคถึก
กำลังคึกผิขังไว้
ก็โลดจากคอกไป
บ่ ยอมอยู่ ณ ที่ขัง
ถึงหากจะผูกไว้
ก็ดึงไปด้วยกำลัง
ยิ่งห้ามก็ยิ่งคลั่ง
บ่ หวลคิดถึงเจ็บกายฯ.

"มัทนะพาธา"

อันนารีรูปงามทรามสวาท
ถ้าแม้ไร้มารยาทอันงามสม
คงไม่มีชายใดจะอบรม
มีแต่ชมเพื่อพลางแล้วร้างไป.

"พระร่วง"

ชนใดไม่มีดนตรีการ
ในสันดานเป็นคนชอบกลนัก
อีกใครฟังดนตรีไม่เห็นเพราะ
เขานั้นเหมาะคิดขบถอัปลักษณ์ฯ.

"เวนิสวานิช"