โคลงกลอนสอนใจ

"สุภาษิตสอนหญิง"

ร้อนอะไรในมนุษย์ที่จุดจบ
ไม่ร้อนลบแรงราดซ้ำยากเผา
เพลิงโมโหโทสามิซาเซา
ร้อนลุ่มเราลุกลนไปจนตาย
อันร้อนกายไข้หนักพอรักษา
ใช้หยูกยาถูตรงก็คงหาย
แต่ร้อนจิตติดแน่นสุดแคลนคลาย
เป็นโรคร้ายเรื้อรังไม่ฟังยาฯ

"ไวทยาคุณ"

รสใดไม่เหมือนรสรัก
หวานนักหวานใดจะเปรียบได้
แต่มิได้เชยชมสมใจ
ชมใดไม่เทียบเปรียบปาน

"ท้าวแสนปม"

คนงงหลงไขว่คว้า
จูบเงา
สุขก็เพียงฉายา
แต่สุขฯ

"เวนิสวานิช"

อันผู้ใดมรงธรรมเที่ยงสถิตย์
ชนย่อมอยากเป็นมิตรเป็นนักหนา
ความใจดีมีจิตมากเมตตา
ย่อมแนะนำสัตว์นานาไว้วางใจฯ.

"สาวิตรี"

จงดูแยบแบบโบราณท่านสอนไว้
ให้กอบกิจโดยไม่นึกประสงค์
ยิ่งบำเพ็ญเจตนาและพะวง
ตรงอยู่ที่จะกอปกรณีย์

"ตามใจท่าน"

อันว่าผู้มั่นอยู่ในธรรม์
เหมือนมีเครื่องคุ้มกันกายาอุ่น
พระธรรมานิสงส์คงค้ำจุ้น
บำรุงบุญบำรามบาปมลายฯ

"พระเกียรติยศ"

ปราชญ์สรรเสริญว่าธรรมเป็นล้ำเลิศ
สุดประเสริฐกว่าทรัพย์ทั้งน้อยใหญ่
ธรรมคุ้มผู้ประพฤติธรรมเป็นธรรมไซร์
คงต้องได้ผลงามตามตำรา

"สาวิตรี"

นักพรตผู้ประพฤติสมปากสอน
เป็นผู้ประเสริฐเลิศสุนทรควรอภิวาทฯ.

"เวนิสวานิช"

เป็นผู้หญิงแท้จริงแสนลำบาก
เป็นผู้ชายยิ่งยากกว่าหลายเท่า
หญิงต้องเจียมกายามาแต่เยาว์
ชายต้องเฝ้าวิงวอนให้หล่อนรักฯ

"วิวาหพระสมุทร"

ผีมันหลอกช่างผีตามที่เถิด
อย่าให้เกิดหลอกกันเองเร่งเกรงขาม
คนสามัญมีปัญญาไม่เลวทราม
ที่ควรถามเร่งถามดูลาดเลา
เดินตามรอยผู้ใหญ่หมาไม่กัด
ไปพูดขัดเขาทำไมขัดใจเขา
ใครทำตึงเราต้องหย่อนผ่อนลงเอา
นักเลงเก่าเขาไม่หาญราญนักเลง

"ฝึกฝนตนเอง"

มะโนนอบพระผู้
เสวยสวรรค์
แขนมอบถวายทรงธรรม์
เทอดหล้า
ดวงใจมอบเมียขวัญ
และแม่
เกียรติศักดิ์รักข้า
มอบไว้แก่ตัว.

"ภาบิตนักรบโบราณ"