ปรัชญาจากพระคัมภีร์ไบเบิล

 เราจะรู้อุปนิสัยใจคอที่แท้จริงของคนได้
ก็โดยสังเกตุว่าเขาทำอะไร เมื่อไม่มีใครเห็น.

จงทำให้นายพอใจเสมอ มิใช่เวลาที่ท่านคิดว่านายกำลังมองอยู่
ท่าน คือ ทาสของพระคริสตเจ้า ดังนั้นท่านจงกระทำสิ่งที่พระเป็นเจ้า
ทรงปรารถนาจากท่าน ด้วยความเต็มใจ  (เอเฟซัส 6:6)

 ตายพร้อมกับชื่อเสียงที่ดี
ดีกว่ามีชีวิตกับชื่อเสียงที่ใช้ไม่ได้.

ชื่อเสียงดี ย่อมมีค่ามากกว่าเครื่องหอมอันมีค่า   (ปัญญาจารย์ 7:1)

  คำว่า "ไม่" เป็นหนึ่งในจำนวนไม่กี่คำ
ที่จะมีคนเข้าใจผิดได้ง่าย.

เมื่อท่านจะสัญญาอะไร ก็เพียงแต่บอกว่า  "ใช่"   หรือ  "ไม่ใช่"
(มัทธิว 5:37ก.)

 สะพานที่ท่านจุดไฟเผาในวันนี้
อาจจะเป็นสะพานที่ท่านจะต้องใช้ข้าม
ในวันข้างหน้า.

จงพยายามสุดความสามารถ ที่จะเจริญชีวิตในสันติกับทุกคน
(โรม 12:8)

  คนเรามักปรารถนาจะรับใช้พระเป็นเจ้า
แต่ในตำแหน่งผู้ถวายคำแนะนำแด่พระองค์.

จงถ่อมตนเฉพาะพระพักต์ พระเป็นเจ้าผู้ทรงพระอานุภาพ
แล้วพระองค์ก็จะทรงให้เกียรติแก่ท่าน เมื่อถึงเวลา  (1เปโต 5:6)

 มโนธรรม คือ เครื่องเตือนภัยซึ่งพระเป็น
ทรงติดตั้งให้ไว้กับท่าน จงดีใจเมื่อมันทำให้
ท่านรู้สึกเจ็บ แต่จงระวังเมื่อท่านไม่รู้สึกเจ็บ.

ในข้อนี้ ข้าพเจ้าพยายามประพฤติตามมโนธรรม
โดยมิให้กระทำผิดต่อพระเป็นเจ้า และต่อเพื่อนมนุษย์
(กิจการ 24:16)

  คนเรามักลืมพระเป็นเจ้าทั้งวัน
แต่แล้วก็ขอให้พระองค์ ทรงระลึกถึงเขาทั้งคืน.

ข้าพเจ้าจะอธิษฐานภาวนา และร้องหาพระองค์
ทั้งยามเช้า เวลาเที่ยง และยามเย็น
แล้วพระองค์จะสดับฟังข้าพเจ้า   (สดุดี 55:17)

คนดีจะทิ้งมรดกให้ลูกหลาน แต่ทรัพย์สมบัติของคนบาปนั้น
สะสมไว้สำหรับผู้ชอบธรรม  (สุภาษิต 13:22)

ไม่มีประโยชน์อะไรที่จะตื่นเช้า นอนดึก เพื่อทำมาหาเลี้ยงชีพ
พระเป็นเจ้าทรงดูแลผู้ที่พระองค์ทรงรัก แม้ในยามที่เขานอนหลับ
(สุดดี 127:2)

หากท่านรักกันและกัน คนทั้งหลายก็จะรู้ว่าท่านเป็นศิษย์ของเรา
(ยอห์น 13:35)