วรรณกรรม สุภาษิต ข้อคิด คำคม สำนวน โวหาร งานเขียน >>

คมคำบาดใจ

จากเรื่อง แสนยานุภาพแห่งการรอคอย: นันทวิสาร เขียน

3

อ่านหน้า1     อ่านหน้า2     อ่านหน้า3     อ่านหน้า4     อ่านหน้า5

• เวรกรรมไม่เคยหมดอายุความ ไม่ว่าจะนานเพียงใด...ต้องชดใช้
   

• พระเจ้าสร้างโลก...สร้างชีวิตและสรรพสิ่ง เหมือนจะเอาไว้เป็นสนามประลอง...…ความเชื่อ
   

• ในความว่างเปล่า   ลึกล้ำสุดประมาณที่สิ้นสุด บางสิ่งบางอย่างอยู่ที่นั่น...ที่รอยต่อของความคิดคำนึงกับจิตวิญญาณ ที่ซึ่งอารมณ์และความรู้สึก...พึ่งพา...พักพิง...
   

• สมองพยายามที่จะลืม ในสิ่งที่จิตวิญญาณจดจำ... หัวใจคร่ำครวญอยู่ตรงกลางนั้น...
   

• พายุร้ายที่พัดโหมกระหน่ำ ไม่อาจทำลายล้างความว่างเปล่าได้เลย ตราบใดที่ความว่างเปล่า...ยังคงว่างเปล่า
   

• บางความรู้สึก...ไม่อาจที่จะลบล้างได้ด้วยกาลเวลา ไม่ว่าจะนานเท่าใด
   

• แม้แต่พระเจ้าก็เคยพลาดมาแล้ว อย่างน้อยก็ครั้งหนึ่ง...ตอนที่สร้างโลก..
   

• ความจริงต้องอยู่ที่ไหนสักแห่งหนึ่ง...ระหว่างพระเจ้ากับ...ซาตาน
   

• ความมืดไม่มีพลังอำนาจ......พอที่จะทำร้ายใครได้ เงาดำที่ลอบหลบอยู่ข้างในนั้นต่างหากล่อลวง...ครอบงำ
   

• ถ้าชีวิตยึดติดกับจิตวิญญาณ แล้วความรักเล่า... จะยึดติดกับซากหัวใจที่ยับเยินแหลกราญ...อย่างนั้น...นะหรือ
   

• ครั้งหนึ่งพระเจ้า…อาจจะเคยใส่หน้ากากซาตาน ครั้งนี้มันถึงได้แอบอ้างเป็นพระเจ้า...ปลดปล่อย
   

• น้ำมักจะไหลลงสู่ที่ต่ำเสมอน้ำตาก็เหมือนกัน
   

• หัวใจเป็นแค่ก้อนเนื้อเล็กๆ หรือมีเหล็กไหลผสมอยู่ จึงทานทนได้ถึงเพียงนี้
   

• แค่ยอมที่จะตรอมตรม ยอมที่จะสูญเสีย ยอมที่จะมีชีวิตอยู่  แค่นั้นเอง...ให้ ...ไม่มีอะไรยิ่งใหญ่ไปกว่านั้นอีกแล้ว...ถ้าเพื่อคนผู้เป็นที่รัก
   

• ณ มุมหนึ่งของหัวใจในด้านมืด มีเงาดำแอบลอบอยู่  และเมื่ออารมณ์อยู่เหนือจิตสำนึก ซาตานร้ายก็พร้อม...ตะบบเหยื่อ
   

• ความรัก…มักจะตกเป็นเหยื่ออันโอชะของซาตาน พระเจ้าทรงรู้ดี... เพราะพระองค์คือผู้วางเบ็ด
   

• โลกคับแคบเกินไปไม่อาจเก็บความทุกข์เอาไว้ได้ทั้งหมด แต่หัวใจกลับไม่เคยที่จะเพียงพอ อาณาจักรใจไร้ขอบเขต...หรือไฉน
   

• บางครั้งชีวิตช่างกล้ำกลืนตรอมตรม เสียจนไม่มีที่ว่างเหลือไว้ให้จดจำ  ความสุขใจ
   

• ความเป็นไปได้มิได้ตกหล่นอยู่ตามริมทาง  หรือร่วงลงมาจากฟากฟ้าได้เอง นอกจากจะต้องสร้างมัน ...
   

• นอกจากพระเจ้าแล้ว ก็มีแต่เพียงความพยายามเท่านั้น ที่สามารถสร้างปราฏิหารย์ได้...
   

• มีพบ...พลัดพราก มีโหยหา...ลืมเลือน มีเรืองรุ่ง...สูญสลาย รักเป็นเช่นนี้...หรือมิใช่
   

• อีกครั้งที่ความรักถูกกล่าวโทษอีกครั้งที่ความรักต้องตกเป็นจำเลย และอีกครั้งที่สันชาติญาณ...ลอยนวล

อ่านหน้า1     อ่านหน้า2     อ่านหน้า3     อ่านหน้า4     อ่านหน้า5

***สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2538