หมวดเบื้องต้น

ตนเป็นที่พึ่งของตน

ปัญญาย่อมประเสริฐกว่าทรัพย์

คนขยัน ย่อมหาทรัพย์ได้

คนโง่ คนพาล ไม่ควรเป็นผู้นำ

ชนะตนนั่นแหละประเสริฐกว่า

พูดอย่างไร ทำได้อย่างนั้น

คำจริงเป็นสิ่งไม่ตาย

การกู้หนี้ เป็นทุกข์ในโลก

บัณฑิตย่อมฝึกตน

ผู้ให้ย่อมเป็นที่รัก

จงเตือนตน ด้วยตนเอง

ความสุขอื่น ยิ่งกว่าความสงบไม่มี

บิดามารดา เป็นบูรพาจารย์ของบุตร

คนเห็นแก่ตัว เป็นคนสกปรก

ความมีสติป้องกันความเลวร้ายได้

คนโกรธย่อมฆ่าได้แม้มารดาของตน

ฟังด้วยดี ย่อมได้ปัญญา

เมื่อคบคนดีกว่าตน ตนเองก็ดีขึ้นมาทันที

อยู่ร่วมกับคนชั่ว ย่อมมีแต่ความทุกข์

คนเกียจคร้าน ย่อมไม่พบความสุข

สัตว์โลกย่อมเป็นไปตามกรรม

ความเป็นเพื่อนไม่มีในคนพาล

ผู้ฝึกตนได้เป็นผู้ประเสริฐสุดในหมู่มนุษย์

พึงชนะคนโกรธ ด้วยความไม่โกรธ

วาจาของคน ย่อมส่องเห็นน้ำใจ

ปราชญ์ว่า มีชีวิตอยู่ด้วยปัญญาประเสริฐที่สุด

ความประมาท เป็นทางแห่งความตาย

ผู้ให้ย่อมผูกมิตรไว้ได้

ถ้าจะทำ ก็ควรทำให้จริง

ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

ธรรมย่อมรักษาผู้ประพฤติธรรม

ความชั่วเมื่อทำแล้ว ย่อมเดือนร้อนภายหลัง

คนล่วงทุกข์ได้เพราะความเพียร

บิดามารดาเป็นพรหมของบุตร

คบคนดี ย่อมเจริญขึ้น

ธรรมที่ประพฤติดีแล้ว ย่อมนำสุขมาให้

ความกตัญญูกตเวที เป็นเครื่องหมายของคนดี

ความพร้อมเพรียงของหมู่คณะย่อมนำสุขมาให้

การไม่คบคนชั่วเป็นมิตร เป็นมงคลอันอุดมยิ่ง

ความอดทน นำสุขมาให้

กินคนเดียว ย่อมไม่ได้ความสุข

เมตตา เป็นเครื่องค้ำจุนโลก (กรมพระยาวชิรญาณวโรรส)

พึงสละทรัพย์ เพื่อรักษาอวัยวะ พึงสละอวัยวะ เพื่อรักษาชีวิต พึ่งสละ ทั้งทรัพย์ อวัยวะ และ ชีวิต เพื่อรักษาธรรม (ความถูกต้อง)

*** คัดลอกมาจาก หนังสือพุทธศาสนสุภาษิต ฉบับสมบูรณ์ โดยธรรมสภาจัดพิมพ์