วรรณกรรม สุภาษิต ข้อคิด คำคม สำนวน โวหาร งานเขียน >>

บทปลงสังขาร

สังขารร่างกาย ทรัพย์สินเงินทอง อย่ามัวประมาท โลกนี้แท้จริง สังขารร่างกาย เกิดแก่เจ็บตาย จะห้ามไม่ฟัง อำนาจใดๆ สังขารเรานี้ เดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว หนาวก็จะตาย ต้องกินต้องถ่าย สังขารร่างกาย ไหลเข้าไหลออก น้ำเลือดน้ำหนอง ข้างนอกเน่าเหม็น สังขารร่างกาย ต้องนอนเปลือยกาย ผู้ดีเข็ญใจ ลูกหลานหญิงชาย สังขารร่างกาย หมู่หนอนชอนไช กระดูกเกลื่อนกลาด ต้องถูกทอดทิ้ง กระทำให้แจ้ง หยุดความกระหาย จะได้หยุดเกิด รีบภาวนา

ต้องตายเป็นผี เป็นของสาธารณ์ โอกาสยังมี เป็นสิ่งมายา อยู่ไม่กี่ปี ร่างกายผุผัง จะรั้งไม่หยุด อย่าไปวิงวอน เป็นสิ่งที่สังเวช ปวดร้าวอาลัย ร้อนไปก็จะแย่ ทนไปทุกวัน ทั่วไปเน่าเหม็น ย้อนยอกมากมี ล้วนของปฎิกูล มอลเห็นทุกวัน ไม่ใช่ตัวตน ให้ไฟลุกลาม ก็ตายเหมือนกัน ส่งได้แน่นอน ล้วนตายเป็นศพ ตอมไต่กายา เรี่ยราดทั่วไป นอนกลิ้งในดง เจาะแทงตลอด มุ่งไปนิพพาน มันไม่ประเสริฐ เพื่อละอัตตา

อยู่ในโลกนี้ ไม่ใช่ของท่าน อย่าหลงโลกีย์ เป็นสิ่งลวงตา ก็ตายเป็นผี ทุกวันเดินทาง เป็นสิ่งสมมุติ ให้ช่วยเราตอน มันเป็นสาเหตุ หิวอิ่มเกินไป ลำบากแท้ๆ ดูน่าสงสาร มีของกากเดน ล้วนเป็นสิ่งที่ ไหลมาเป็นมูล อีกข้างในนั้น เกิดมาเป็นคน เมื่อเจ้าโดนหาม อย่างหลงสังขาร ก็แค่กองฟอน ถูกแผ่นดินกลบ เป็นเหยื่อนกกา เอ็นเล็กเอ็นใหญ่ เป็นป่ารกพง ให้จิตนี้ปลอด ไม่หลงสังขาร ตราบใดยังเกิด ข้ามพ้นมายา

ไม่มีแก่นสาร ลูกหลานต้องลา จะมีปัญหา ใช่ว่าจีรัง ไม่มีความหวัง สู่ยังกองฟอน ตามพุทธะสอน ที่วันสิ้นใจ สังเกตเอาไว้ ก็อยู่ไม่นาน นี่แลสังขาร คิดกันให้ดี มองเห็นทุกที มีอยู่ทั่วกัน พอกพูนหลายชั้น ล้วนขั้นไม่งาม ไม่พ้นโดนหาม สู่เชิงตะกอน ปลงกันไว้ก่อน แล้วย้อนกลับมา อยู่ในป่าช้า หมูหมาในดง ไร้จุดประสงค์ เฝ้าดงกันดาร หลุดรอดสังขาร ทั่วกันด้วยเถิด อยู่ในสงสาร ทั่วหน้ากันเทอญฯ